The History of the Invention of Plastics
{A} Natural polymers include such familiar substances as silk, rubber, and cotton. Plastics are artificial polymers. Plastics are used on a daily basis throughout the world. The word plastic is a common term that is used for many materials of a synthetic or semi-synthetic nature. The term was derived from the Greek plastikos, which means “fit for molding.” Plastics are a wide variety of combinations of properties when viewed as a whole. They are used for shellac, cellulose, rubber, and asphalt. We also synthetically manufacture items such as clothing, packaging, automobiles, electronics, aircraft, medical supplies, and recreational items. The list could go on and on and it is obvious that much of what we have today would not be possible without plastics.
{B} In the early part of the twentieth century, a big boom occurred in polymer chemistry when polymer materials such as nylon and Kevlar came on the scene. Much of the work done with polymers focuses on improvement while using existing technologies, but chemists do have opportunities ahead. There is a need for the development of new applications for polymers, always looking for less expensive materials that can replace what is used now. Chemists have to be more aware of what the market yearns for, such as products with a green emphasis, polymers that break down or are environmentally friendly. Concerns such as these have brought new activity to the science arena and there are always new discoveries to be made.
{C} The evolution of the chemistry behind plastics is mind-numbing, and the uses for plastics are endless. In the Middle Ages, when scientists first started to experiment, plastics were derived from organic natural sources, such as egg and blood proteins. It wasn’t until the 19th and 20thcenturies that the plastics we know today were created. Many Americans will recognize the name Goodyear, it was Charles Goodyear who began the modern-day plastic revolution when he vulcanized rubber in 1839, paving the way for the tire. Prior to his discovery, products made with rubber did not hold up well in warm temperatures or climates. Rubber is only one source of plastic, however, and three key inventors followed Goodyear’s path and took plastic from a nearly unusable hard substance to the invaluable man-made resource it is today.
{D} The son of a brass lock manufacturer, Alexander Parkes was born in Birmingham, England in 1813. Parkes was raised around metal fabrication. In his first job he worked as an apprentice at Birmingham’s brass foundry, owned by Samuel S. Messengers and Sons. Parkes switched his attention from brass work to electroplating when he went to work for George and Henry Elkington. It was there Parkes developed his inventive spirit. Parkes’ first patent, awarded in 1841, dealt with electroplating delicate items such as flowers, but throughout his career Parkes reportedly held more than 80 patents on his works with both metals and plastics.Parkes is credited with inventing the first man-made plastic, which he patented as Parkesine in 1856. Parkes introduced this combination of nitrocellulose and solvents to England in 1862 at the London International Exhibition. While Parkesine itself did not prove to be a successful material in its original formulation, it was too flammable, it laid the groundwork for successful derivative materials from future inventors. One of those inventors being John Wesley Hyatt.
{E} What Alexander Parkes started, John Wesley Hyatt took to the next level. Hyatt was born in Starkey, New York in 1837, and patented several hundred inventions. Hyatt’s link to plastics comes in the form of the game of billiards. Billiard balls were originally made of ivory, a commodity that was in steep decline in the 1800s. Most likely inspired by the $10,000 reward being offered, Hyatt took on the challenge of finding a substitute material to manufacture billiard balls. Hyatt’s experiments began with a combination of Parkes’ Parkesine, a solid form of nitrocellulose, and another English inventor, Frederick Scott Archer, discovery of liquid nitrocellulose. Hyatt combined two to create celluloid, which he patented in 1870.
{F} Celluloid was used for numerous products, including billiard balls for Hyatt’s own company rather than his former employer. Celluloid also produced false teeth, combs, baby rattles, and piano keys. Despite its replacement by newer synthetic materials in today’s marketplace, Hyatt’s patented version of celluloid is still used to produce ping-pong balls. There is no doubt that the invention of celluloid was the next important rung in the plastic manufacturing ladder, including the use of celluloid in film production.
{G} Much like Parkes’ invention led to Hyatt’s success, Hyatt’s celluloid influenced Leo Baekeland. This Belgium-born chemist paved the way for George Eastman, of Eastman Kodak, to build the photographic empire we know today. Born in 1863, Baekeland’s first invention was Velox, a paper that allowed photographs to be taken in artificial light. Eastman purchased the Velox process from Baekeland for a reported $750,000 in 1899. Baekeland used that money to fund his own in-home laboratory.
{H} Baekeland moved his experiments from photography paper to synthetic resins, and invented Bakelite, a combination of phenol and formaldehyde in 1907. Bakelite was officially patented in 1909. Bakelite was a hard, yet moldable, plastic, and was considered the product that led the world into the Age of Plastics. Bakelite was used in everything from buttons to art deco furniture to television sets. While these items are made from different types of materials today, Bakelite is still used in the production of items such as car brakes and materials used in the space shuttle.
Բնական պոլիմերները ներառում են այնպիսի ծանոթ նյութեր, ինչպիսիք են մետաքսը, ռետինը և բամբակը։ Պլաստիկները արհեստական պոլիմերներ են: Պլաստիկները ամեն օր օգտագործվում են ամբողջ աշխարհում։ Պլաստիկ բառը սովորական տերմին է, որն օգտագործվում է սինթետիկ կամ կիսասինթետիկ բնույթի բազմաթիվ նյութերի համար: Տերմինը առաջացել է հունարեն plastikos-ից, որը նշանակում է «հարմար է կաղապարման համար»։ Պլաստիկները հատկությունների համակցությունների լայն տեսականի են, երբ դիտվում են որպես ամբողջություն: Դրանք օգտագործվում են շելակի, ցելյուլոզայի, կաուչուկի, ասֆալտի համար։ Մենք նաև սինթետիկ կերպով արտադրում ենք այնպիսի իրեր, ինչպիսիք են հագուստը, փաթեթավորումը, ավտոմեքենաները, էլեկտրոնիկա, ինքնաթիռներ, բժշկական պարագաներ և հանգստի պարագաներ: Ցանկը կարող է անվերջ շարունակվել, և ակնհայտ է, որ այն, ինչ այսօր ունենք, հնարավոր չէր լինի առանց պլաստիկի:
Քսաներորդ դարի սկզբին պոլիմերային քիմիայում մեծ բում տեղի ունեցավ, երբ ասպարեզում հայտնվեցին պոլիմերային նյութեր, ինչպիսիք են նեյլոնը և Կևլարը: Պոլիմերների հետ կատարված աշխատանքի մեծ մասը կենտրոնանում է կատարելագործման վրա՝ օգտագործելով առկա տեխնոլոգիաները, սակայն քիմիկոսները հնարավորություններ ունեն առջևում: Պոլիմերների համար նոր հավելվածների մշակման կարիք կա՝ միշտ փնտրելով ավելի էժան նյութեր, որոնք կարող են փոխարինել այն, ինչ այժմ օգտագործվում է: Քիմիկոսները պետք է ավելի լավ տեղյակ լինեն, թե ինչի է ձգտում շուկան, օրինակ՝ կանաչ շեշտադրմամբ արտադրանքները, քայքայվող կամ էկոլոգիապես մաքուր պոլիմերները: Նման մտահոգությունները նոր աշխուժություն են բերել գիտության ասպարեզ, և միշտ կան նոր բացահայտումներ:
Պլաստմասսայից ետևում գտնվող քիմիայի էվոլյուցիան անհանգստացնող է, և պլաստիկի օգտագործումն անվերջ է: Միջնադարում, երբ գիտնականներն առաջին անգամ սկսեցին փորձեր կատարել, պլաստմասսաները ստացվում էին օրգանական բնական աղբյուրներից, ինչպիսիք են ձվի և արյան սպիտակուցները: Միայն 19-րդ և 20-րդ դարերում ստեղծվեցին այն պլաստիկները, որոնք մենք գիտենք այսօր: Շատ ամերիկացիներ կճանաչեն Goodyear անունը, դա Չարլզ Գուդյերն էր, ով սկսեց ժամանակակից պլաստիկ հեղափոխությունը, երբ նա վուլկանացրեց կաուչուկը 1839 թվականին՝ ճանապարհ հարթելով անվադողի համար: Մինչ նրա հայտնագործությունը, ռետինով պատրաստված արտադրանքը լավ չէր դիմանում տաք ջերմաստիճանի կամ կլիմայի պայմաններում: Այնուամենայնիվ, կաուչուկը պլաստիկի միայն մեկ աղբյուր է, և երեք հիմնական գյուտարարները հետևել են Goodyear-ի ճանապարհին և պլաստիկը գրեթե անօգտագործելի կոշտ նյութից տեղափոխել են անգնահատելի տեխնածին ռեսուրս, որն այսօր է:
Արույրե կողպեք արտադրողի որդին՝ Ալեքսանդր Պարկեսը ծնվել է Անգլիայի Բիրմինգհեմ քաղաքում 1813 թվականին: Պարկեսը մեծացել է մետաղագործության շուրջ: Իր առաջին աշխատանքում նա աշխատել է որպես աշակերտ Բիրմինգհեմի փողային ձուլարանում, որը պատկանում էր Samuel S. Messengers and Sons-ին: Պարկեսն իր ուշադրությունը փոխեց փողային աշխատանքից դեպի էլեկտրապատում, երբ նա աշխատանքի գնաց Ջորջ և Հենրի Էլկինգթոնների մոտ: Հենց այնտեղ էլ Պարկեսը զարգացրեց իր հնարամիտ ոգին: Պարկեսի առաջին արտոնագիրը, որը շնորհվել է 1841 թվականին, վերաբերում էր այնպիսի նուրբ իրերի, ինչպիսիք են ծաղիկները էլեկտրալվացմանը, սակայն նրա ողջ կարիերայի ընթացքում Պարկեսը, ըստ տեղեկությունների, ավելի քան 80 արտոնագիր է ունեցել մետաղների և պլաստմասսայից իր աշխատանքների վերաբերյալ: որը նա արտոնագրել է որպես Parkesine 1856 թվականին: Պարկեսը 1862 թվականին Լոնդոնի միջազգային ցուցահանդեսում ներմուծեց նիտրոցելյուլոզայի և լուծիչների այս համակցությունը Անգլիա: Թեև Parkesine-ն ինքնին հաջողակ նյութ չէր իր սկզբնական ձևակերպմամբ, այն չափազանց դյուրավառ էր, այն հիմք դրեց ապագա գյուտարարների հաջող ածանցյալ նյութերի համար: Այդ գյուտարարներից մեկը Ջոն Ուեսլի Հայաթն է:
Այն, ինչ սկսեց Ալեքսանդր Պարկեսը, Ջոն Ուեսլի Հայաթը բարձրացավ հաջորդ մակարդակ: Հայաթը ծնվել է Նյու Յորքի Սթարքի քաղաքում 1837 թվականին և արտոնագրել է մի քանի հարյուր գյուտեր: Hyatt-ի կապը պլաստիկի հետ գալիս է բիլիարդ խաղի տեսքով: Բիլիարդի գնդակներն ի սկզբանե պատրաստված էին փղոսկրից, մի ապրանք, որը կտրուկ անկում ապրեց 1800-ականներին: Ամենայն հավանականությամբ, ոգեշնչված 10,000 դոլար առաջարկվող պարգևից՝ Hyatt-ն իր վրա վերցրեց բիլիարդի գնդակներ պատրաստելու համար փոխարինող նյութ գտնելու մարտահրավերը: Hyatt-ի փորձերը սկսվեցին Parkes’ Parkesine-ի՝ նիտրոցելյուլոզայի պինդ ձևի և մեկ այլ անգլիացի գյուտարար Ֆրեդերիկ Սքոթ Արչերի համակցմամբ, որը հայտնաբերեց հեղուկ նիտրոցելյուլոզա: Հայաթը երկուսը միավորեց՝ ստեղծելով ցելյուլոիդ, որը նա արտոնագրեց 1870 թվականին։
Ցելյուլոիդն օգտագործվել է բազմաթիվ ապրանքների համար, այդ թվում՝ բիլիարդի գնդակներ Hyatt-ի սեփական ընկերության համար, այլ ոչ թե նրա նախկին գործատուի: Ցելյուլոիդը նաև արտադրում էր կեղծ ատամներ, սանրեր, մանկական չախչախներ և դաշնամուրի ստեղներ։ Չնայած ժամանակակից շուկայում դրա փոխարինմանը նոր սինթետիկ նյութերով, Hyatt-ի արտոնագրված ցելյուլոիդի տարբերակը դեռ օգտագործվում է պինգ-պոնգի գնդակներ արտադրելու համար: Կասկած չկա, որ ցելյուլոիդի գյուտը պլաստմասե արտադրության սանդուղքի հաջորդ կարևոր աստիճանն էր, ներառյալ ցելյուլոիդի օգտագործումը ֆիլմերի արտադրության մեջ:
Ինչպես Պարկեսի գյուտը հանգեցրեց Hyatt-ի հաջողությանը, այնպես էլ Hyatt-ի ցելյուլոիդը ազդեց Լեո Բեկլենդի վրա: Բելգիայում ծնված այս քիմիկոսը ճանապարհ հարթեց Ջորջ Իսթմանի՝ Eastman Kodak-ից՝ կառուցելու լուսանկարչական կայսրությունը, որը մենք գիտենք այսօր: 1863 թվականին ծնված Բեկլենդի առաջին գյուտը Velox թուղթն էր, որը թույլ էր տալիս լուսանկարներ անել արհեստական լույսի ներքո: Իսթմենը գնել է Velox պրոցեսը Բեկլենդից 750,000 դոլարով 1899 թվականին: Բեքլենդն այդ գումարն օգտագործել է իր սեփական լաբորատորիան ֆինանսավորելու համար:
Բեկելանդը իր փորձերը լուսանկարչական թղթից տեղափոխեց սինթետիկ խեժեր և հայտնագործեց բակելիտը, որը ֆենոլի և ֆորմալդեհիդի համակցությունն էր 1907 թվականին: Բակելիտը պաշտոնապես արտոնագրվեց 1909 թվականին: Բակելիտը կարծր, բայց ձուլվող պլաստիկ էր և համարվում էր այն արտադրանքը, որը առաջնորդեց աշխարհը: դեպի պլաստիկի դարաշրջան: Բակելիտը օգտագործվում էր ամեն ինչում՝ կոճակներից, արվեստի դեկո կահույքից մինչև հեռուստացույցներ: Թեև այսօր այս իրերը պատրաստվում են տարբեր տեսակի նյութերից, բակելիտը դեռ օգտագործվում է այնպիսի իրերի արտադրության մեջ, ինչպիսիք են մեքենայի արգելակները և տիեզերական մաքոքում օգտագործվող նյութերը
Դավթյան Անահիտ 